بانوی خیال

شبا مستم ز بوی تو.. خیالم بازه روی تو
خرامون از خیال خود.. گذر کردم ز کوی تو

بازم بارون زده نم نم.. دارم عاشق می شم کم کم
بذار دستاتو تو دستام.. عزیز هر دم، عزیز هر دم

 گناه من تویی جادو.. نگاه من تویی هرسو
نرو از خواب من بانو.. تویی صیاد منم آهو

شب تنهایی زار و.. کسی هرگز نبود یار و
خراب یاد تو بودم.. تو بردی از نگات مار و

بازم بارون زده نم نم.. دارم عاشق می شم کم کم
بذار دستاتو تو دستام.. عزیز هر دم، عزیز هر دم

مازیار فلاحی

لینک کوتاه برای اشتراک‌گذاری:
انتشار یافته توسط شاهین در سه شنبه 22 فروردین 1391 با موضوع ترانه‌های عاشقانه
کلیدواژه‌ها:
همچنین بخوانید: چالوس تلخ لذت‌بخش پاییز سال بعد بارون هواتو داره شهر بارونی

دیدگاه شما

نشانی ایمیل شما منتشر نخواهد شد. بخش‌های موردنیاز علامت‌گذاری شده‌اند *

*

۳۶۱ دیدگاه

  1. هادی گفته:

    ۲۷ فروردین ۱۳۹۱در ۰۰:۵۲

    به چشم من تو زیباتر زهر رویای زیبایی
    برایم دلنشین و خوشتر از هر خواب و رویایی
    چو در صحرا شدی, حیران ز چشمان تو شد آهو
    حسادت میکنم بر چشم تو آهوی صحرایی
    میان شام تاریکم تویی ماه شب افروزم
    میان گلشن و بستان تو بوی خوب گل هایی
    تمام آرزوی من بود اینکه بیایی تو
    و از کار دل زارم به لطفت عقده بگشایی
    شاعر: ۰۰۰۰۰۰

    • علی گفته:

      ۲۷ فروردین ۱۳۹۱در ۱۱:۴۱

      حتی فکرشم نکردم که مبادا بگه یک روزی

      ممکنه یک روز نباشم توی گریه هات بسوزی

      باورم نمی شه امروز از چشای تو می افتم

      حس میکردم که میدونی باچشام چیا میگفتم

      تو که از نبض نفس هام دل دیونم رو دیدی

      نگو عاشقم نبودی نگو که ازم بریدی نگو عشقی که میگفتی شده نفرت توی سینت

      این مرام عاشقا نیست کاش صدامو میشنیدی

      بزاز دست هاتو بگیرم من برای آخرین بار

      توو همین روزا میمیرم تو دوباره هاتو بشمار

      تویی که میگفتی بی من میمونی بی کسو بی یار

      دروغات چه دلنشینن عشق من خدا نگه دار

      • هادی گفته:

        ۲۷ فروردین ۱۳۹۱در ۱۳:۰۱

        سلام علی آقا انشااله که خوب هستید آرزو دارم هر روز شادتر از روز قبل باشید
        بین رویاهای هر شب جستجویت می کنم//گل عشق منی هر لحظه بویت می کنم
        برگ برگ خاطراتم را خزان بر باد داد//ای بهار باغ رویا آرزویت می کنم
        یک بغل شعر و غزل را از نگاهت چیدم و//این غزلها را فدای آرزویت می کنم
        سبز در رویایم امشب گر شوی ای صبح جان//با دل رنجیده ی خود رو به رویت می کنم
        دوستت دارم ولی من با تمام قصه ها//خویش را قربان یک تار مویت می کنم
        لایقت شاید نباشد لیک یک شب عاقبت//آبرویم را فدای آبرویت می کنم

      • مهسا گفته:

        ۲۷ فروردین ۱۳۹۱در ۱۶:۵۴

        :x داداش قشنگ بود .
        با آرزوی بهترینها واسه داداش بزرگم *

  2. ملیکا گفته:

    ۲۶ فروردین ۱۳۹۱در ۱۵:۲۵

    سلام پری خانم منم باهات دوستم :-* @};- %%- @};- %%- @};-

  3. hamid reza گفته:

    ۲۶ فروردین ۱۳۹۱در ۱۲:۵۲

    ما نیز تازه واردیم. باشد که لحظاتی عاشقانه را کنار شما دوستان عزیز سپری کنیم.
    شبا مستم زبوی تو

    خیالم پر ز روی تو

    خرامون از خیال خود

    گذر کردم زکوی تو

    بازم بارون زده نم نم

    دارم عاشق میشم کم کم

    بزار دستات و تو دستام

    عزیز هردم عزیز هر دم

    گناه من تویی جادو

    نگاه من تویی هرسو

    تویی صیاد منم اهو

    شب تنهایی زار و کسی هرگز نبود یادم

    خراب یاد تو بودم

    تو بردی از نگات مارو

    بازم بارون زده نم نم

    دارم عاشق میشم کم کم

    بزار دستات و تو دستام عزیز هر دم عزیز هر دم

    بازم بارون زده نم نم…………………………………..

  4. sorena گفته:

    ۲۶ فروردین ۱۳۹۱در ۱۱:۱۹

    باسلام به همه عاشقانه ها.من تازه با وبلاگتون آشناشدم اونم به صورت خیلی اتفاقی.یه داستانی نمیدونم کجا خونده بودم خیلی برام جالب بود وبه نظر من میشه خدارو دراین داستان یافت فقط باید تعمق کرد. یک روز یک کوهنوردی که تنهایی داشت دریک جای مرتفعی کوهنوردی میکرد گرفتار تاریکی شب شد وهنوزصعودش تمام نشده بود که بعداز کلی بالا رفتن ناگهان طنابش از قلاب دررفت وهمینطور داشت به طرف پایین سقوط میکرد دراین مدت کوتاه تنها چیزی که به ذهنش اومد این بود که فارغ از تمام فلسفه ها وعلت ومعلول ها باخدا درد دل کنه وازاون کمک بخواد .برای همین با صدای بلند وازته دل خدارو فریاد زد وازاون خواست که نجاتش بده.ناگهان طناب به جایی گیر کرد وکوهنورد سقوط نکرد.بعد کوهنورد خوشحال ازاین که نجات پیدا کرده ،داشت به اتفاقی که افتاده بود فکر میکرد که ندایی از آسمان آمد که طنابت را ببر.کوهنورد چون دیگر نجات پیدا کرده بود مثل چند دقیقه قبل ایمان واعتماد نداشت وشروع کرد به حساب وکتاب کردن وچرتکه انداختن.ودر آخرسر هم نتوانست به خدا اطمینان کند وطناب را ببرد.وتصمیمش بر این شد که تا صبح درهمان وضعیت بماند و صبح زود ازگروه گشتی که معمولا صبحها به پناهگاه نزدیک کوه سر میزنند کمک بگیرد.صبح روز بعد گروه گشت جسد کوه نوردی را پیدا کردند که از طنابی آویزان بود که بازمین یک متر بیشتر فاصله نداشت وعلت مرگش سرمازدگی بود.خودتان داستان را تحلیل کنید ولی به نظر من خلاصه تمام مطالب بود.

  5. پری گفته:

    ۲۶ فروردین ۱۳۹۱در ۰۹:۵۴

    من خیلی لذت می برم وقتی باشماها درد دل می کنم امیدوارم منو دوست خودتون بدونید. :x

  6. پری گفته:

    ۲۶ فروردین ۱۳۹۱در ۰۹:۴۷

    سلام دوستان خوبم.منم خیلی وقته که باشماها همراه هستم ولی هیچوقت دیدگاه نذاشته بودم.حس خوبی بهم دست میده.یه جوری که دلم شاد میشه.دوستتون دارم. @};- :x

  7. ss666 گفته:

    ۲۵ فروردین ۱۳۹۱در ۲۰:۴۷

    سلام.وب زیبایی دارید.ممنون که منو دیدی.خوشحالم از این که دیدمت.
    خیلی باحاله.واقعا شعرقشنگی بود.موفق باشی

  8. فرناز گفته:

    ۲۵ فروردین ۱۳۹۱در ۱۹:۲۸

    بازم بارون زده نم نم دارم عاشق میشم کم کم
    بذار دستاتو تو دستام احسان هر دم احسان هردم
    خیلی دوست دارم به خصوص وقتی بارون میباره و باهم از پنجره ی اتاقم بیرونو تماشا میکنیم ( درست مثل الان :x )

  9. ستاره گفته:

    ۲۵ فروردین ۱۳۹۱در ۱۸:۳۵

    پسر رویایی
    در را به هم زدم و به سرعت از پله ها پایین آمدم . مدرسه ام خیلی دیر شده بود . از میان طبقات او را دیدم که جلوی واحدشان ایستاده بود و مشغول انجام کاری بود . به طبقه ی پایین که رسیدم دیدم دارد کفش می پوشد ، وجودم را که در راه پله ها احساس کرد قامت خمیده اش را راست کرد و به طرفم برگشت . محترمانه سلام کردم ، دستش را روی سینه اش گذاشت و با حرکت سرش به سمت پایین سلامم داد .
    این اولین دیدارمان بود .دیدار با همسایه ی طبقه پایینی که تازه دیروز اسباب کشی کرده بودند .
    ظهر که برمی گشتم موقع عبور از جلوی واحدشان کفش ها یش را دیدم که مقابل در ، جفت شده بودند . کفش هایی مردانه ، مشکی ، تمیز و براق .
    رفتم بالا خیلی گرسنه ام بود . از مامان پرسیدم : ناهار چی داریم ؟ گفت : غذا . خندیدم و بعد از درآوردن لباس هایم و پرتاب آنها به گوشه ای از اتاق ، رفتم سر سفره ، از همسایه ی جدیدمان برای مامان تعریف کردم ، که قد بلند ، هیکل ورزیده و ورزشکاری ، خوش چهره و سبیل سه تیغه ، چقدر با ادب و مردم دار است . و اینکه فکر می کنم یه بیست و سه ، چهار سالش باشد .
    مامان گفت : خبه …خبه … ناهارتو بخور ، تعریف دیگه بسه !
    بعد از آن روز به دفعات اتفاق افتاد که ببینمش . در راه پله ها ، دم در ، موقعی که آش نذری برایشان بردم ، در کوچه . حداقل بیش از سایر همسایه ها . شاید به این خاطر بو د که اکثرا در خانه بود ، یک بار که در کوچه دیدمش چند کار گرافیکی دستش بود . فکر کنم گرافیست است و پشت کامپیوتر نشین که اکثرا در خانه است .
    اما در تمام این برخورد ها سر و ته دو کلام هم حرف از این بشر نشنیدم . به قول مامان : شاید زیر لفظی می خواد تا حرف بزنه . به قیافه ی با شخصیت اش که می آید صدای رگی و قشنگی داشته باشد .
    هر بار با یک لبخند محترمانه یا بالا بردن دست به سمت سرش جواب سلام و خداحافظ و همین تعارف های معمول من را داده بود . ولی خوشم می آید که اینقدر با حجب و حیا است . یک کشف دیگر هم کرده ام ، معلوم است آدم پر شر و شور و بگو ، بخندی است . آخر یک بار سر کوچه دیدمش که دارد با دوستش صحبت می کند و یک عکس هایی نشانش می دهد . من خیلی دور ایستاده بودم و صدایش را نمی شنیدم ولی دیدم که موقع حرف زدن خیلی از حرکات دست هایش استفاده می کند .
    شادی دوستم می گفت کسانی که موقع حرف زدن از حرکات بدنی ، مثل دست ها زیاد استفاده کنند آدم های پر شر و شور و بگو بخندی هستند . خیلی حال می کنم که وقتی به من می رسد ، اینقدر سنگین و مودب رفتار می کند . اصلا صدا از ندایش در نمی آید .
    از پر رو نبودنش ، از ساکت و مظلوم بودنش خوشم می آمد ولی حرف نزدنش برایم شده بود یک علامت سوال بزرگ که دائم در سرم روشن و خاموش می شد .
    تا اینکه یک روز در انتهای کوچه ی بن بست مان از دور دیدمش که کنار ماشینی با آرم بهزیستی ایستاده و در حال صحبت با فردی بود . طبق معمول با شور و شوق همیشگی اش داشت چیزی تعریف می کرد با همان حرکات دست و حالات صورت .
    اما این بار که دقیق شدم متوجه غیر عادی بودن حرکات دستش موقع صحبت شدم . به شکلی خاص از آنها استفاده می کرد نه بی اختیار و از سر هیجان . انگار با حرکات دستش می خواست چیزی را به آن فرد بفهماند .
    عجیب تر آنکه آن فرد هم پس از او موقعی که شروع به صحبت کرد از همان حرکات دست استفاده کرد . جلو تر رفتم تا صدایش را بشنوم شاید مفهوم این حرکات برایم روشن می شد .
    هر چه نزدیک می شدم حرکت لب ها و باز و بسته شدن دهانش را می دیدم ولی صدایی جز چند اَ … اِ … اُ … او… از آن خارج نمی شد . جلو که رفتم روی ماشین را خواندم که نوشته بود واحد معلولین تکلمی ، ناشنوایان و نابینایان .
    باورم نمی شد در تمام این مدت شیفته ی صحبت های یک لال شده بودم !!!
    :x

  10. ملیسا گفته:

    ۲۴ فروردین ۱۳۹۱در ۲۳:۳۰

    دلم گرفته

    تنم شکسته

    ظهور گریه در من نشسته

    بسته گلوم رو بغض عقیمی

    مونده تو قلبم زخمی قدیمی

    جاری شده تو رگهای قلبم حرم غم عشق مثل تف تب

    تموم درها قفلی بزرگه، خشکیده دستم بر کوبه شب

    به حرمت عشق خود را شکستم

    اما به خاک غربت نشستم

    به انتظار رسیدن تو خود را به خاک هر جاده بستم

    تفسیر عشقم با این تن سرد

    سردر گریبون در پیله درد

    در فصل گلریز تنها گل عشق

    پژمرده و خشک دلخسته و زرد

    مانی رهنما

    • علی گفته:

      ۳۰ فروردین ۱۳۹۱در ۲۰:۱۰

      بگذار خیال کنم دوستم داری و از این خیال شبها تا سپیدی روز با ستاره ها باشم

      وقتی که دیگر نمیتوانست مرا دوست بدارد من او را دوست داشتم

      وقتی که دیگر نمیتوانست بماند من او را دوست داشتم

      وقتی که دیگر رفت من دوستش داشتم

      هنوز هم دوستش دارم

      • ملیسا گفته:

        ۳۱ فروردین ۱۳۹۱در ۰۰:۲۱

        هنوز این اتاق خالی، این چراغ نیمه روشن

        همه شاهدن که هیچ وقت تو نرفتی از دل من

        کاشکی این دنیای دلگیر قد قاب عکس ما بود

        تا فقط تنها واسه من توی دنیای تو جا بود

        شاید اون وقت تو نگاهم دیگه بارونی نمی موند

        دل من تو عکسی کهنه دیگه زندونی نمی موند