یه وقتایی هست که آدم تنهایی رو با همه وجودش احساس می کنه، انگار هیچکس نمی تونه مرهمی برای دردت باشه، به خودت میای و می بینی مسیری رو که یه عمره داری طی می کنی به بن بست خورده! نه راه پس داری و نه راه پیش، تنها چیزی که آرومت می کنه اینه که توی این بن بست زندگی می تونی پل بزنی به آسمون و یه حرم امن پیدا کنی، یه روح باسخاوت که محکم دستاش رو بگیری و مطمئن باشی رهات نمی کنه. چشم به آسمون میدوزی و باهاش درد دل می کنی، گریه می کنی، فریاد میزنی، شکایت می کنی، عذرخواهی میکنی و وقتی آروم تر شدی ازش کمک میخوای؛ اما هیچ صدایی از آسمون نمیرسه! با خودت می گی : ای کاش خدا یک سر یه طناب رو به دست خودش می بست و سر دیگرش رو روی زمین می فرستاد که وقتی باهاش حرف داری تکونش بدی و مطمئن بشی که داره صدات رو می شنوه! با اینکه میدونی چقدر بزرگ و مهربونه اما باورت نمیشه که تنهات نذاشته چون همه چیز توی دنیای حقیقی زیادی بعد داره زیادی منطقیه و توی این دنیای حقیقی دیدن خدایی که نمی بینی و میدانی که هست کار سختیه!
به دنیای مجازی میری تا شاید خدا رو با یه معجزه پیدا کنی ، دست تقدیر، مسجدی رو سر راهت قرار میده، مسجدی که بر پایه ی عشق بنا شده جایی که یه عالمه قلب عاشق دارن نماز عشق میخونن، یه عالمه روح با عظمت رو پیدا میکنی که انگار تکه هایی از روح خدا هستن، جایی که خدا رو با همه وجودت لمس میکنی و لبخندش رو می بینی و مطمئن میشی که صدات رو شنیده. مهربونی این همه روح عاشق،لبخند رضایت خدا رو بهت نوید میده و حس میکنی دیگه تنها نیستی. عاشقانه ها برای من همون مسجد عشق بود همون مسجدی که توی هیچ دنیای مجسمی نتونستم پیداش کنم و تا روزی که زنده ام خودم رو مدیون کسی میدونم که بی هیچ چشم داشتی با دستای مهربونش این مسجد زیبا رو بنا کرد و دعا می کنم که این حرم امن عاشقانه ی خدا همچنان محکم و استوار ، سر پا بایسته و منم سهمی ناچیز در آبادی این بنای عاشقانه داشته باشم و گوشه ای کوچیک از دینی رو که به گردن دارم ادا کنم تا شاید اگر روزی کسی مثل دیروز من به بن بست تاریک زندگی رسید به برکت این محیط قشنگ مثل امروز من، سرشار از امید به آینده ای روشن باشه. خوشحالم که با اینجا آشنا شدم من عاشقانه ی خودم رو اینجا پیدا کردم