بهشت

مردی با اسب و سگش در جاده‌ای راه می‌رفتند. هنگام عبور از کنار درخت عظیمی، صاعقه‌ای فرود آمد و آنها را کشت. اما مرد نفهمید که دیگر این دنیا را ترک کرده است و همچنان با دو جانورش پیش رفت. گاهی مدت‌ها طول می‌کشد تا مرده‌ها به شرایط جدید خودشان پی ببرند.

پیاده‌روی درازی بود، تپه بلندی بود، آفتاب تندی بود، عرق می‌ریختند و به شدت تشنه بودند. در یک پیچ جاده دروازه تمام مرمری عظیمی دیدند که به میدانی با سنگفرش طلا باز می‌شد و در وسط آن چشمه‌ای بود که آب زلالی از آن جاری بود. رهگذر رو به مرد دروازه‌بان کرد: «روز به خیر، اینجا کجاست که اینقدر قشنگ است؟»

دروازه‌بان: «روز به خیر، اینجا بهشت است.»

– «چه خوب که به بهشت رسیدیم، خیلی تشنه‌ایم.»

دروازه‌بان به چشمه اشاره کرد و گفت: «می‌توانید وارد شوید و هر چه قدر دلتان می‌خواهد بنوشید.»

– اسب و سگم هم تشنه‌اند.

نگهبان: واقعأ متأسفم. ورود حیوانات به بهشت ممنوع است.

مرد خیلی ناامید شد، چون خیلی تشنه بود، اما حاضر نبود تنهایی آب بنوشد. از نگهبان تشکر کرد و به راهش ادامه داد. پس از اینکه مدت درازی از تپه بالا رفتند، به مزرعه‌ای رسیدند. راه ورود به این مزرعه، دروازه‌ای قدیمی بود که به یک جاده خاکی با درختانی در دو طرفش باز می‌شد. مردی در زیر سایه درخت‌ها دراز کشیده بود و صورتش را با کلاهی پوشانده بود، احتمالأ خوابیده بود.

مسافر گفت: روز به خیر

مرد با سرش جواب داد.

– ما خیلی تشنه‌ایم، من، اسبم و سگم.

مرد به جایی اشاره کرد و گفت: میان آن سنگ‌ها چشمه‌ای است. هرقدر که می‌خواهید بنوشید.

مرد، اسب و سگ، به کنار چشمه رفتند و تشنگی‌شان را فرو نشاندند.

مسافر از مرد تشکر کرد. مرد گفت: هر وقت که دوست داشتید، می‌توانید برگردید.

مسافر پرسید: فقط می‌خواهم بدانم نام اینجا چیست؟

– بهشت

– بهشت؟ اما نگهبان دروازه مرمری هم گفت آنجا بهشت است!

– آنجا بهشت نیست، دوزخ است.

مسافر حیران ماند: باید جلوی دیگران را بگیرید تا از نام شما استفاده نکنند! این اطلاعات غلط باعث سردرگمی زیادی می‌شود!

– کاملأ برعکس؛ در حقیقت لطف بزرگی به ما می‌کنند. چون تمام آنهایی که حاضرند بهترین دوستانشان را ترک کنند، همانجا می‌مانند…

 

انتشار یافته توسط زیبا در جمعه 20 اسفند 1389 با موضوع داستان‌های کوتاه
کلیدواژه‌ها:

دیدگاه شما

نشانی ایمیل شما منتشر نخواهد شد. بخش‌های موردنیاز علامت‌گذاری شده‌اند *

*

۷ دیدگاه

  1. خداجون گفتی صبرکن کردم اماتاکی بگوتاکی تاکی باید بسوزم ولب بازنکنم خدایا این بودهمون عدالتی که ازش دم میزدی خدایا این چه عدالتیه که به جرم دختربودن بایدبسوزم اماتوعین خیالت نباشه خدایا این چه عدالتیه که حاضری هرروزگریه های بی صدای منوببینی اما یه ثانیه خدایا فقط یه ثانیه ازخند ههای اون نگذری خدایا اینهمه گریه وزجه واه من کافی نیست تا فقط یه بار دل اونوبشکنی هرباراومدم پیشت فقط سکوت کردی توچه خدای هستی که با بنده ات حرف نمیزنی خدایا باورکن اگه توهم جای من بودی واینهمه تهمت وتحقیرمیشدی اینهمه زیرپای انسانهای پست فطرت له میشدی ودلت میشکست وکسی نبودتا به دادت برسه کفر میگفتی اما خدا تواون بالاها نشستی وازدردتهمت وتحقیر هیچی نمیدونی اون بالانشستی وعین عروسک باهمه ی مابازی میکنی

  2. پروانه امیدی گفته:

    ۲۷ آذر ۱۳۹۰در ۱۳:۲۹

    آموزنده بود.ممنون

  3. اسماعیل گفته:

    ۶ آبان ۱۳۹۰در ۲۱:۵۳

    بسیار عالی بود خیلی خیلی ممنون :)

  4. علیرضا گفته:

    ۲۸ مهر ۱۳۹۰در ۱۰:۳۷

    ممنون واقا مطلب زیبایی بود به ادم روحیه میده @};- :-*

  5. kheyli por mafhum mamnun

  6. زیبا و البته اموزنده.